نظم امکانی کجا ضبط روانی می کند

کوه هم گر پا فشارد سکته خوانی می کند

زبن من و ما چون شرارکاغذ آتش زده

اندکی دامن فشاندن گل فشانی می کند

خلق از آغوش عدم نارسته می جوید فراغ

بی نشانی هم تلاش بی نشانی می کند

ذوق خودداری ز ما جز پستی همت نخواست

خاک اگر تمکین نچیند آسمانی می کند

این بلند و پست کز گرد نفس گل کرده است

تا کسی از خود برآید نردبانی می کند

عجز پر بی پرده است اما درشتیهای طبع

مغز بی ناموس ما را استخوانی می کند

از تعین چند مهمان فضولی زبستن

خاکساری بیش از اینت میزبانی می کند

آسمان دوش خمی دارد که بارش عالم است

کار صد قدرت همین یک ناتوانی می کند

بر دل ما کس ندارد یک تبسم التفات

زخم اگر می خندد اینجا مهربانی می کند

در حدیث عشق تن زن از مقالات هوس

لکنت تقریر تفضیح معانی می کند

زین همه اسباب کز دنیا و عقبا چیده اند

هرچه برداربم غیر از دل گرانی می کند

بیدل آخر مدعای شوق پروازست و بس

بی پر و بالی دو روزم آشیانی می کند